De jonge, ietwat naïeve en beïnvloedbare Laura bekeert zich tot de islam en vertrekt met haar echtgenoot naar het kalifaat, in de hoop dat het leven voor het jonge stel daar het geluk brengt dat ze zoeken. Helaas blijkt het leven hier nog lelijker dan in Nederland, en het stel besluit terug te keren naar Nederland. Daar staat Laura een onaangename verrassing te wachten.

BH haakjes… Voor de BH dragende mens onder ons is het vast herkenbaar, soms moeten worstelen om die dingen dicht te krijgen. Met mijn 46 lentes jong heb ik ook regelmatig problemen met die rottige haakjes. Kun je je voorstellen hoe het moet zijn voor een brildragende dame op leeftijd die al niet zo goed is in dingen die nogal wat van de fijne motoriek eisen?

Dag van de zorg, een dag die in het teken staat van verzorging en verpleging. Een beetje bevooroordeeld ben ik wel wanneer ik zeg dat mijn beroep het mooiste beroep is (het is wel echt zo!) Als deze dag dan in teken staat van zorgverléners, dan zou ik als verzorgende graag aandacht willen vragen voor de zorgvrágers.

Dit boek stond al een tijdje op mijn verlanglijstje en ik kon dan ook niet wachten om te beginnen met lezen toen ik het eindelijk kocht. Het las vlotjes weg en de scenes zijn erg beeldend omschreven. Was dit het boek dat me tijdens het lezen de kriebels zou bezorgen vanwege de geesten die er in voor zouden komen? Je leest het hier

Op een doodgewone maandag ik mei smeer ik routineus mijn handen in met mijn nieuwe handcreme, voor de verandering heb ik eens Nivea Soft gekocht. De geur roept onmiddellijk herinneringen op. Ik sluit mijn ogen en voor ik het weet ben ik een meisje van 5 die een dagje met haar vader, moeder en broertje een zomers uitje beleeft.

Mijn favoriete genre is denk ik toch wel thriller. Soms tref ik ineens een schrijver die met met zijn of haar verhalen kippenvel en een gespannen gevoel gevel. Chris Carter is zo'n schrijver. Ik las "de beeldhouwer" en na het lezen van dat ene zinnetje in de context van het verhaal was ik verkocht. "Het is maar goed dat je het licht niet aandeed..."

Eigenlijk is het best vreemd dat er in het geval van dementie vaak gesproken wordt over dement of dementerend. Alsof er van de persoon die iemand ooit was na de diagnose niks overblijft dan de ziekte. We noemen iemand met kanker toch ook niet kankerend, waarmee we iemand reduceren tot een ziekte? Zou het niet mooi zijn als we dit met dementie ook niet meer doen?

Zuster Sonja, één persoon, maar toch ook weer niet. Want soms moet ik als verzorgende mijn spontane en amicale ik wat naar de achtergrond schuiven en een zorgvrager met wat meer afstand benaderen. Een bijzondere uitdaging, want hoeveel afstand is genoeg en hoeveel kan ik van mezelf laten zien bij het benaderen van iemand die ongeremd gedrag kan vertonen?

Een jonge vrouw in een uitzichtloze situatie ziet maar een uitweg en komt terecht in The midnight library, de plek tussen leven en dood. Planken vol boeken vullen de bibliotheek, ieder boek bevat het verhaal van een van de mogelijke levens in een parallel universum die Nora zou kunnen leiden. Een heerlijke "feelgood" die mij na de laatste pagina een gevoel van dankbaarheid gaf.