Langs een klein klaterend beekje, langs een hele grote JoSo en een stukje langs de weg. JoSo was een stuk van een ongeveer 4 centimeter dikke tak waar mijn vader en ik bijna 40 jaar geleden een gezichtje in hebben uitgekerfd. Dat ding heeft jaaaaren op het randje van het trappengat gelegen, jammer genoeg is hij er niet meer. Maar ik kreeg meteen een deja vu toen ik een soort totempaal zag die er wel heel erg op leek! Een stukje verderop ging dan eindelijk de wandeling echt van start, ik mocht de natuur in en liet de weg waar ik langs had gelopen achter me. 

Mijn wandeling bleek alleen geen wandeling maar een flinke trail waarbij ik echt flink heb moeten klimmen. Niet klimmen zoals in Nederland, op paadjes die een beetje omhoog lopen, maar klimmen over rotsen. Klimmen over stukken boom. Klimmen op van alles. En steeds wanneer ik dacht dat ik nu toch ook wel een keertje omláág zou mogen lopen moest ik nóg verder omhoog! 

Goed, even terug naar het begin van de trail. Het klaterende beekje slingerde een tijdje naast me maar sloeg op een gegeven moment rechtsaf, dwars over mijn pad. Of mijn pad moest door het beekje, het is maar net hoe je het bekijkt. Grote stenen lagen door het beekje, deze moest ik oversteken om aan de overkant te komen. Zoals jullie wel weten heb ik maar hele korte pootjes en sommige stenen lagen toch wel wat ver uit elkaar. Het was best spannend kan ik vertellen. Over gladde rotsen moest ik soms stappen maken waardoor ik met een misstap zomaar in een spagaat had kunnen glijden en met mijn kont in het water had kunnen belanden. Maar het ging goed, ik bereikte de overkant zonder kleerscheuren en met droge voeten (en kont dus ook) Nog wat klimmen en klauteren, en daar was de Schiessentumpfel. De waterval waar ik op internet over gelezen had. Nog meer klauteren, omlaag dit keer. Over een smal paadje, wachten op de mensen die omhoog kwamen en dan gauw door, over gladde stenen en oppassen dat ik niet misstap en met mijn pootjes in het water beland. Gelukkig ging ook dit allemaal goed, ik was als ervaren brokkenpiloot best trots dat ik het er tot nu toe ongeschonden vanaf had gebracht.

Na de waterval was het echt klimmen geblazen. Het was echt best pittig, zeker met de conditie van een juspan, en er waren echt wel momenten dat ik aan opgeven dacht. Maar mijn trots maakte dat ik dan tóch nog maar een stukje hoger klom. Onderweg een poging met handen en voeten gedaan om een groepje Franse hikers uit te leggen hoe je bij de Schiessentumpfel moest komen. In wat Frans, wat Duits, wat Engels, handen en voeten en veel gelach geloof ik dat het gelukt was. Nóg verder omhoog! Een stukje verder zag ik een boomstronk waar ik wel even op kon zitten, ik moest echt even bijkomen hoor.  Na een broodje en een flesje water ging ik weer verder. Op een gegeven moment kwam ik gelukkig op een redelijk vlak stuk aan, het klimmen was achter de rug. Ik liep langs groene velden in een heuvelachtig landschap, ik voelde me een soort Maria uit de Sound of Music (ik moet die film nog steeds een keer zien!) 

Ineens werd het spannend. Mijn nekharen gingen niet overeind, dus ik wist dat het oke was, maar toch was ik even alert. Midden door een veld kwam een grote kerel mijn richting oplopen, en hij bleef ook mijn kant opkomen. Leek naar mij toe te willen komen. De grote sterke kerel bleek verdwaald, was op zoek naar la cascade. Nou, beste man, dan mag je nog wel een stukje want je loopt de verkeerde kant op! Ik had kort voor ik de man zag een bordje gezien waarop stond dat Heringer Millen nog ongeveer anderhalve kilometer lopen was, van daar uit was het niet zo heel ver. In het Frans, Duits, Engels, gebarentaal, morse, rooksignalen en aanwijzingen op mijn kaart lukte het om uit te leggen dat ze eerst naar Heringer Millen moesten lopen en daar route W6 moesten volgen. Zelf nam ik nog een broodje en wat te drinken voor ik aan het laatste stukje begon. Goed dat ik dat gedaan had, want als je omhoog klimt moet je uiteindelijk ook een keer omlaag. En dat is ook vrij pittig. Wederom over stenen, rotsen, boomstronken en weet ik veel wat al niet meer klom ik omlaag en na bijna twee uur kwam ik eindelijk weer aan bij de parkeerplaats. 

Ik heb geloof ik nog nooit zo lang gedaan over ruim 5 kilometer. Maar ik ben best trots, ik heb vandaag met mijn volle ronde lijf met bar weinig conditie (waar ik écht wel weer wat aan wil gaan doen na vandaag) 5 kilometer geklommen en geklauterd en ook die hoogte weer afgedaald.

Op de terugweg deed ik nog even boodschappen in Diekirch, gooide mijn tank weer even vol en reed terug naar het huisje. De rest van de dag lekker met de pootjes omhoog.