“Antie-hiek?!” Met grote ogen van verbazing en een onderdrukt gegrinnik kijkt ze mijn dochter aan. Het horloge dat mijn dochter om heeft is gedateerd, maar ook weer niet zo oud dat het antiek is. Een zilveren kast met een oud roze wijzerplaat. Zwarte wijzers en cijfers, alleen het cijfer 5 is vervangen door het Armani logo. Oh, en een bruin leren bandje. Persoonlijk zou ik het eerder klassiek noemen, maar mijn dochter noemt het dus antiek.
“Antie-hiek?!” Ze schatert het uit. “Dat horloge is van 2013, lieve schat”
Ik hoor het mijn moeder zeggen en zie haar complete lichaamstaal erbij. In gedachten, want ze is er al ruim 9 maanden niet meer. 9 Zware maanden waarin ik maar moet leren leven met het feit dat mijn moeder er niet meer is. Wat rouw betreft ben ik er nog lang niet, maar de scherpste randjes vervagen langzaamaan. In de eerste maanden viel het me zo zwaar dat ik me niet voor kon stellen dat ik ooit zou kunnen leren leven zonder moeder. Werken lukte wel, maar zodra ik thuis was veranderde ik in een zombie die tot maar weinig in staat was.
Nu lukt het me steeds vaker om weer leuke dingen te ondernemen, ben ik weer aan het lezen geslagen en heb ik twee oude hobby’s weer opgepakt. Ik kan luisteren naar de muziek waar mijn moeder zo van hield, namelijk Dire Straits, al overkomt het me gerust ook wel eens dat ik bij de eerste noten van een nummer toch begin te huilen. Maar het huilen is niet meer zo woest en razend als in de eerste periode. Soms rolt er een enkele traan over mijn wang, soms is het een rivier die net niet buiten haar oevers treedt. De tranentsunami’s zijn wel verleden tijd.
De afgelopen maanden waren een ware worsteling waarbij ik regelmatig niet wist waar ik het zoeken moest. De laatste tijd lukt het me steeds vaker om terug te denken aan de mooie dingen van mijn lieve moeder. Bij die fase hoort ook het uitzoeken van spulletjes die van haar waren, gisteren ging het om een doos met bijouterieën.
Mijn moeder was als ik er over terug denk best wel een paradijsvogeltje. Mijn vader kwam met een doos vol kleurtjes en glimmertjes, zoals mijn moeder dat altijd noemde. In die doos zat ook een horloge waarvan ik denk dat mijn vader en moeder deze elkaar voor hun 25 jarig huwelijksjubileum hebben gegeven, mijn vader denkt dat het 15 jaar later was. Het maakt ook eigenlijk niet uit, want het horloge ís dus gedateerd. En mijn dochter vind het prachtig want die heeft altijd graag een “antiek” horloge willen hebben.
Nu, een dag later, liet mijn moeder zich even horen. In mijn gedachten dus. "Antie-hiek?!" Ik hoorde en zag voor me hoe ze dit ene woordje uitsprak, ik zag de onderdrukte grinnik toen ze mijn dochter met grote pretogen aan keek. Even was ze bij me.
Op momenten als dit voel ik het gemis enorm, maar kan ik haar in gedachten zo weer terug halen. Soms moet ik een brok wegslikken, soms moet ik even huilen, maar vandaag heb ik in mijn eentje, toen ik een ei stond te koken en een broodje stond te smeren keihard staan lachen om de reactie van mijn lieve moeder op dat ene woordje dat mijn dochter gebruikte om háár horloge te omschrijven.
Ik mis je mama, maar het lukt me steeds een beetje beter om mijn belofte aan jou waar te maken.
