Vandaag is het internationale vrouwendag, en gezien de grote ongelijkheid die er nog steeds is (ook in Nederland ja) vind ik dit wel iets om bij stil te staan. Want onze wereld lijkt wel zo modern en ontwikkeld, maar is dat eigenlijk wel écht zo? Is het niet nog steeds zo dat er groepen worden buiten gesloten? Is het niet nog steeds zo dat vrouwen worden achtergesteld ten opzichte van mannen? Is het niet zo dat vrouwen zich meer moeten bewijzen dan mannen, harder moeten werken om een bepaalde functie te bereiken, zich moeten “gedragen” naar hun sekse? 

Ik denk ook dat vrouwen van kleur nóg verder worden achtergesteld. Sowieso is er nog steeds veel te veel discriminatie in de wereld, en ook in ons land (neem bijvoorbeeld de toeslagenaffaire) We lijken het de normaalste zaak van de wereld te vinden dat we aan de ene kant mensen uit andere landen laten komen om ons vuile werk in bijvoorbeeld slachthuizen en schoonmaakindustrie op te knappen, en aan de andere kant mensen die op de vlucht zijn vanwege oorlog de toegang tot ons “tolerante” landje te willen weigeren. We willen dus eigenlijk alleen maar mensen uit het buitenland als we daar zelf voordeel van hebben. Aan de ene kant is er die groep die met hun leefstijl grote invloed heeft op de opwarming van de aarde, aan de andere kant is er die enorme groep mensen in het globale zuiden die nu al keihard getroffen wordt door ge volgen van die opwarming. En we lijken maar niet in te willen zien dat dit niet eerlijk is, voor sommigen lijkt het wel alsof ze het een recht vinden om de aarde onleefbaar te maken ten koste van de aller zwaksten en die aller zwaksten vervolgens niet te willen helpen.

Waar ik met mijn hele verhaal heen wil is dit. Ongelijkheid kan niet en ongelijkheid is niet eerlijk. Iedereen heeft gelijke rechten, alleen soms moet je daar voor knokken. Een betere wereld ontstaat niet door af te wachten en te hopen tot het beter wordt. 

Rosa Parks  overtrad de wet door in de avond van 1 december 1955 als vrouw van kleur in Montgomery de bus te pakken en op een stoel te gaan zitten die was bestemd voor een wit persoon. Toen de bus voller en voller werd weigerde Rosa om op te staan om haar plek af te staan, wat in die tijd verplicht was. Ze was namelijk van mening dat zij net zoveel recht had als ieder ander, net zoveel recht als een wit persoon. Wettelijk gezien was dit alleen niet het geval, en Rosa werd gearresteerd. Ze moest een boete en de kosten van het proces betalen.

De actie van Rosa werd opgemerkt door andere burgerrechtenactivisten van kleur, en onder leiding van dé Martin Luther King werd een boycot gestart. Inwoners van Montgomery besloten niet meer met de bus te gaan om op die manier aan te geven dat ze tegen de rassenscheiding in het OV waren. Na een boycot van ruim 380 dagen kwam er een eind aan rassenscheiding in het OV na een rechterlijke uitspraak. Deze uitspraak werd een jaar later bevestigd door het Amerikaanse hooggerechtshof.

Deze ogenschijnlijk kleine daad door Rosa Parks had grote gevolgen. Eindelijk was er aandacht voor burgerrechten, vooral voor mensen van kleur. 

Rosa Parks staat voor mij symbool voor rechtvaardigheid, moed en doorzettingsvermogen. Rosa had de moed om op te staan tegen een systeem dat ongelijkheid als normaal beschouwde. Rosa heeft niet gedacht dat zij als eenling niks uit zou kunnen richten tegen een schijnbare meerderheid. Rosa liet zich niet de mond snoeren door mensen die meenden dat zij vanwege haar huidskleur minder waardig was. Rosa wachtte niet af tot het vanzelf beter werd, Rosa kwam op voor de rechten van haar en haar medemens. Rosa is een heldin.

Fijne internationale vrouwendag!