Sinds een kleine twee maanden werk ik op de PG afdeling, de afdeling waar mensen met dementie wonen. Bij ons woont ook Nico, een beer van een kerel van in de 70. Ooit was Nico een hard werkende man met een eigen bedrijf, een man die kracht uitstraalde. En nu woont Nico bij ons en is er van die krachtige uitstraling niet zoveel meer over. 

Nico is iemand die tweestrijd in me oproep, ik vind het lastig om contact met meneer te maken. Want wat ik zie is een hele broze man die heel erg afhankelijk is van mijn collega’s en mij. En broze, afhankelijke mensen benader je ongewild toch op een bepaalde manier. 

In de kamer van Nico staat een foto van hem en zijn lieve vrouw, een foto van een flink aantal jaren geleden waarbij zijn uiterlijk erg opvallend was. Het is zo’n mooi stel, op die foto! Wanneer ik kijk naar Nico dan zie ik dat die knappe, sterke man er nog is, al zit hij wel enigszins verstopt. En grote, knappe mensen benader je in mijn beleving op een andere manier dan broze, afhankelijke mensen. En daar zit voor mij de moeilijkheid.

Want hoe maak ik contact met een broos, afhankelijk, sterk en groot mens?! Ik vond het maar lastig, en al deed ik mijn best, het lukte tot afgelopen zaterdag niet echt om contact met meneer te maken. 

Tijdens mijn avonddienst kwam ik Nico tegen aan de andere kant van de gang, de andere kant ten opzichte van zijn appartement. Meneer was in zijn pyjama en badjas nog even een wandeling over de gang aan het maken om de benen te strekken. We raakten zomaar aan de praat, het gesprek ging als vanzelf. Meneer vertelde over zijn jeugd, over zijn vader en broers die in zowel sport als politiek betekenisvolle functies hadden gehad. Omdat ik het zorgplan van meneer goed heb gelezen wist ik dat hij zelf ook erg gek is op sport en ook veel sport beoefend had, dus ik vroeg hem hiernaar.

Nico vertelde wat hij zoal gedaan had en dat was onder andere schaatsen. Ook wedstrijden. Nieuwsgierig als ik was vroeg ik of meneer misschien zelfs wel eens een Elfstedentocht gereden had. Het antwoord was verrassend, nee, verbazingwekkend zelfs! Want meneer had niet alleen “een” Elfstedentocht gereden maar zelfs “de” Elfstedentocht, namelijk die van 1963! De Tocht die onder zeer zware omstandigheden werd gereden, en Nico reed hem uit! 

Mijn mond viel open van verbazing, ik liep hier voor mijn gevoel toch wel naast een beetje een legende. Met grote ogen keek ik Nico aan en zei “Dus ik loop hier gewoon naast een stukje geschiedenis!?” Nico begon te lachen en beaamde dit, voegde er zelfs nog aan toe “Ja, een fossiel” 

Wat was dit een bijzonder gesprek en wat was het fijn om Nico te horen vertellen. En wat was dit een mooi leermoment! Want ook al is iemand groot, broos, knap en afhankelijk, hij of zij is nog steeds gewoon mens. En die benader je dus ook gewoon….. als mens!