Mevrouw Voets kwam een kleine anderhalve maand geleden bij ons wonen. Lopend achter haar rollator was zij ondanks haar dementie nog redelijk zelfstandig. Ze ging haar gangetje, zat op haar kamer wanneer zij daar zin in had of kwam naar de huiskamer wanneer ze behoefte had aan gezelschap. Binnen korte tijd kwam ze helaas twee keer ten val waarbij ze beide armen brak en niet meer veilig kon lopen, want gips aan twee armen doet nogal wat met de balans. Mevrouw kwam dus terecht in een rolstoel. En zoals je je waarschijnlijk wel voor kan stellen had ze behoorlijk wat pijn, met twee gebroken lichaamsdelen. De pijn werd zo erg dat mevrouw eigenlijk alleen nog maar in bed wilde liggen. Ze zag het allemaal niet meer zitten, kwam haar kamer nauwelijks nog uit en wanneer ze uit bed en uit haar kamer kwam wilde ze al vrij snel weer terug naar bed met pijn als reden. 

Het viel ons op dat mevrouw tijdens de zorgmomenten helemaal geen pijn aangaf, en tijdens een van mijn diensten werd duidelijk dat mevrouw eigenlijk alleen bang lijkt om pijn te krijgen. Ik observeerde hoe mijn collega met mevrouw sprak en op een vriendelijke toon zei dat we haar toch uit bed zouden halen om te komen eten. Ze legde aan mevrouw uit dat zij in een stoel zou komen te zitten waarin zij zichzelf met haar benen voort kon bewegen, een zogenaamde trippelstoel. En zo gebeurde het. Mevrouw zat aan tafel bij andere bewoners en mijn collega's en ik zaten ergens anders waar wij haar konden observeren. Ze genoot van de maaltijd terwijl zij in gesprek raakte met een medebewoner. Pas toen een van de zorgcollega's bij mevrouw in beeld kwam begon zij over pijn, maar we lieten mevrouw gewoon maar even gaan. Toen zij geen respons van ons kreeg besloot ze dan maar om zelf te proberen de huiskamer uit te komen. 

Niet helemaal wetend hoe ze dan moest trippelen kwam ze toch stukje bij beetje wat verder richting huiskamerdeur, pijn aangevend wanneer er iemand van de zorg voorbij kwam en door trippelend wanneer zij geen reactie kreeg. Op een gegeven moment vroeg ze toch wat meer aandacht en besloot ik haar toch te gaan helpen, maar niet op een manier die ze vermoedelijk graag gezien had. 

Ik ging op een meter of drie van haar af staan en nodigde haar uit om naar me toe te komen. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat ze hier op in zou gaan, dus ik stond bijna te springen van enthousiasme toen ik zag dat mevrouw probeerde in mijn buurt te komen. Nogmaals legde ik uit hoe zij zich voort zou kunnen bewegen en met een blik van inspanning bleef ze proberen voetje voor voetje vooruit te komen. En uiteindelijk lukte het haar om door de deur van de huiskamer in de gang terecht te komen! Hoera voor mevrouw Voets! 

Misschien zou het wel lukken om haar nog een stukje te laten trippelen, maar bij het zien van de lange gang zag ik de moed een beetje in haar schoenen zinken. Ik vroeg haar tot waar ze dacht dat ze zou komen, en we spraken af dat ik de gang in zou lopen en zij stop zou zeggen op het punt waarvan zij dacht dat ze zou kunnen halen. "Kom op mevrouw Voets, dat is een stukje van niks! Ik weet dat u verder kunt!" Ik ging nog iets verder staan, een meter of 10 bij haar vandaan, en vroeg of ze dacht dat ze dat zou redden. Ze had er wel vertrouwen in dat dat zou lukken en voorzichtig ging ze weer op weg.  

Toen ze de houten leuning aan de muur in de gaten kreeg greep ze die meteen vast. Met ontdeugende oogjes keek ze me aan en zei "Zo gaat het een stuk makkelijker" waarop ik antwoordde dat dat precies was waar die leuning voor aan de muur zat. Volgens mij was dat het moment dat ze er zelfs plezier in begon te krijgen. Aan het einde van de leuning vertelde ze me dat ik haar wel een beetje aan het pesten was, en ik vertrouwde haar toe dat ik dat alleen maar deed omdat ik weet dat zij dit kan en omdat ik het zo fijn zou vinden voor haar als ze weer wat meer zelf zou kunnen. "Je bent toch ook wel lief hoor, zuster" en hup, daar ging ze weer. Zonder leuning, want we waren in een stukje gang zonder leuning, maar met een klein duwtje in de rug trippelde ze toch verder.  

Uiteindelijk bereikte mevrouw haar appartement, die bijna aan het einde van de lange gang ligt. Mevrouw was zonder toetje de huiskamer uit vertrokken, had hier geen zin meer in, maar toen ik haar vroeg of ze misschien toch stiekem nog een toetje lustte was het antwoord ja. Ik nam haar mee terug naar de huiskamer, onderweg complimenteerde ik haar een aantal keren en zei dat ik trots op haar was. Het toetje smaakte erg lekker denk ik, want in no time was het schaaltje leeg. Al smullend van het  bakje amandelvla hoorden mijn collega's en ik hoe zij trots aan haar tafelgenoten dat zij zelf in de rolstoel door de gang getrippeld was.  

Persoonsgerichte zorg, ik vind dat zo belangrijk! De zorgvrager staat centraal bij alles wat een zorgverlener doet. Vandaag leerde ik van mijn collega dat persoonsgerichte zorg soms ook kan zijn om tóch even tegen de wens van de zorgvrager in te gaan en te kijken wat er gebeurt. Vandaag was het gevolg dat mevrouw het ineens tóch gezellig had met andere bewoners en liet zien dat ze meer kon dan zij zelf had gedacht. Het gevolg was ook dat we een trotse dame aan tafel hadden zitten en een dame zie zelfs aan de nachtdienst had verteld dat ze zelf in haar rolstoel door de gang had getrippeld. 

Wat heb ik toch een ongelooflijk mooi beroep...