Toen ik Nico voor het eerst ontmoette was ik erg onder de indruk. Voor me zat een man die ooit een beer van een kerel was, en een knappe bovendien. Inmiddels is Nico broze een man op leeftijd met een vreselijke ziekte waardoor hij steeds meer beperkt wordt in zijn doen en laten. Hij heeft steeds meer hulp nodig, alles gaat steeds moeilijker. En zijn ziekte zorgt ervoor dat hij zich bewust is van wat zijn ziekte met hem doet, hoeveel zijn ziekte hem al heeft afgenomen. Regelmatig hoor ik hem zeggen hoe erg hij het allemaal vind, steeds vaker zegt hij dat hij een stakker is. En iedere keer breekt daarbij mijn hart.

Nico is absoluut geen stakker, Nico is een man op leeftijd die het heel erg slecht getroffen heeft. Iedere keer dat hij zo vreselijk hard is tegen zichzelf zeg ik dit ook tegen hem, maar ik snap natuurlijk ook wel dat een opmerking van een verzorgende er echt niet voor zal zorgen dat hij er ineens anders over gaat denken. Nico blijft zeggen dat hij een stakker is, en Nico blijft ook zeggen dat het voor hem allemaal niet meer hoeft op deze manier.

En het is ook nogal wat. Ooit een grote kerel met een eigen bedrijf en nu een breekbare oude man die overal hulp bij nodig heeft. Vanmorgen was voor mij als leerling even een moeilijk. Samen met een collega gingen we Nico uit bed halen, wassen, aankleden en alles wat een mens doet voor hij aan de dag begint. Normaal gesproken ging hij dan met onze hulp op de rand van het bed zitten en begeleiden we hem naar de badkamer om daar aan de slag te gaan. Maar Nico gaat achteruit, en soms zijn er periodes dat het ineens wat sneller gaat.

Afgelopen week lukte het nog, zij het met 2 man, om hem te helpen op de manier zoals ik hierboven beschrijf. Maar dat werd steeds zwaarder en kostte hem, maar zeker ook voor de zorg, enorm veel energie. En dus is er in overleg met hem en zijn vrouw dat hij in de ochtend volledig op bed gewassen wordt en met de passieve lift uit bed gehaald wordt. Die slopende rotziekte heeft Nico nóg meer afgenomen. Genadeloos afgenomen. 

Toen ik hem daar zo zag liggen in zijn bed, door ons gewassen en aangekleed en de lift klaar om hem uit bed te tillen kreeg ik het even te kwaad. Wegslikken lukte nog, maar toen ik later met mijn collega op de gang stond heb ik wel even moeten huilen. Het is zo vreselijk om te zien hoe iemand achteruit gaat en dat die achteruitgang niet te voorspellen is. Zo ineens gaat het weer even hard. En weten dat Nico weet dat hij achteruit gaat maakte dat ik mijn emoties even niet de baas was.

Mijn werk is het mooiste werk dat ik me heb kunnen wensen, maar soms is het ook gewoon kut. Soms gebeuren er dingen waardoor ik geraakt word en moet huilen. Dat kan en dat mag, ik knijp mijn handjes dicht met de collega´s met wie ik mag werken en bij wie ik, als het nodig is, ook gewoon even lekker een potje kan janken.