Mevrouw keek de woorden uit mijn mond, ik zag haar lippen meebewegen. Ik ging verder met het versje en ineens zag ik die sprankeling in haar ogen, ze herkende het! Niet het hele versje, maar een aantal woorden kon ze met me meedoen. En we deden het versje nog een keer en nog een keer. Het verdriet van even geleden was verdwenen en glimlachend keek ze me aan. Wat een prachtig geluksmomentje ontstond daar! Mevrouw was haar verdriet vergeten en zat hier nu te stralen in haar stoel. En dat is nou wat mijn werk zo geweldig maakt…
Poëzie en tranen
Mevrouw Antonius zit in haar rolstoel voor het raam, zoals altijd kijkt ze rustig naar buiten en zo af en toe verschijnt er een glimlach op haar gezicht. Ik ga bij haar zitten en pak haar hand. Dat doe ik wel vaker en zoals verwacht komt ze uit haar dromerige toestand, kijkt me glimlachend aan en zegt: “Oh, lekker warm zeg!” Mevrouw vind het altijd fijn om een warme hand te voelen en haar reactie hierop is dan ook te verwachten.
Ineens laat zij haar kleine hoofdje zakken en ik zie dat ze begint te huilen. Ik streel haar hand en vraag waarom ze moet huilen. “Niemand houdt van me” Zegt ze zachtjes. “Niemand wil mij meer” vertelt ze er achteraan. Dit breekt mijn hart en ik weet eerlijk gezegd niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik zeg maar wat ik denk dat goed is en dat is dat wij van haar houden en dat we heel blij zijn dat ze bij ons woont. Mevrouw blijft huilen. Het maakt niet uit wat ik zeg, haar verdriet kan ik niet wegnemen vandaag. Toch?
Mevrouw woonde tot een jaar geleden op de etage waar ik mijn opleiding begon, en ik kan me nog herinneren dat we vaak tijdens de ochtendzorg samen poëzieversjes op zeiden. Zou dit nu misschien ook helpen? Ik besloot een poging te wagen. Ik pakte mijn telefoon erbij, want ik ken ze ook niet allemaal uit mijn hoofd, en zocht versjes op waarvan ik dacht dat mevrouw ze wel zou kennen of herkennen. Het ene na het andere versje noemde ik op terwijl mevrouw mij vragend aankeek. Haar tranen waren in ieder geval weg, dat was al een mooie stap! Ik besloot verder te gaan met versjes en op een gegeven moment kwam ik er een tegen die iets met haar deed!
Uitspreken dat je tegen genocide bent maakt je geen antisemiet. Tégen de uitroeiing van het Palestijnse volk maakt je geen Jodenhater. Een menswaardig bestaan willen voor de Palestijnen maakt niet dat je wil dat Joden uitgeroeid worden. Joden, Israëliers, Palestijnen, ze verdienen allemaal een veilig en menswaardig bestaan.
Soms denken we dat we afscheid moeten nemen van een zorgvrager. Dan gaat iemand ineens heel hard achteruit en bereiden we ons voor op wat er mogelijk komen gaat. En soms hebben we van die mensen die achteruit gaan en ons dan toch weten te verbazen door nog even bij ons te blijven. Zo woont bij ons mevrouw Joustra, zij is met heel veel respect écht een ouwe taaie.
Er zit een monster onder mijn bed. Je denkt zeker dat ik niet helemaal lekker in mijn bovenkamer ben he? Dat ik een snuifie teveel gehad heb, of een stuk in mijn kraag. Maar ik ben zo nuchter als een babybadje en mijn psycholoog heeft me laten gaan. Ik ben bij mijn volle verstand. Er. Zit. Een. Monster. Onder. Mijn. Bed. Ik zeg het je.
Dagelijks schrijven, het valt niet altijd mee. Ik probeer het wel maar ik heb niet altijd inspiratie. Maar daar heb ik een oplossing voor, namelijk schrijf prompts. Een zeer beknopte opdracht waar ik dan mee aan de slag mag. Vandaag was de opdracht om een afbeelding te beschrijven aan de hand van mijn zintuigen. Loop je met me mee?
Op een doodgewone vrijdagmiddag tegen etenstijd komt er bij Ada een herinnering op die aan de ene kant mooi is, maar aan de andere kant ook heel naar. In een oogwenk zie ik Ada veranderen in een jong meisje dat tijdens de tweede wereldoorlog zoveel leed heeft moeten doorstaan, om haar na ons gesprek weer terug te zien komen in het hier en nu, met een glimlach op haar gezicht.
Zorgen voor iemand die komt te overlijden terwijl je eigen moeder net twee maanden geleden overleden is, het is geen gemakkelijke opgave. Ik had flashbacks naar de laatste momenten van mijn moedertje en moest steeds denken aan de slechte zorg die zij heeft gekregen. Toch lukte het me om die nare ervaring om te zetten in iets positiefs, mam zou trots op me zijn.
Lientje leerde Lotje lopen langs de Lange Lindenlaan. Maar toen Lotje niet wou lopen liet Lientje Lotje staan. Naar het waarom konden we lange tijd alleen maar raden. Ik zocht Lientje en Lotje op en bezocht samen met deze twee jonge dames de Lange Lindenlaan die zij eens samen op en neer liepen en kwam achter de reden waarom Lotje niet wilde lopen.
Saskia en Serge zongen al eens dat het de kleine dingen zijn die het doen. En ze hebben groot gelijk. Tijdens mijn laatste avonddienst beleefde ik weer een paar hartverwarmende momenten die ik graag met jullie deel. Kleine dingetjes die aan je voorbij gaan als je er niet bij stil staat dat kleine dingen soms heel veel kunnen betekenen.
Ik maakte deze taart al eens eerder, maar zoals met zoveel recepten verdween deze ook steeds meer naar onder op de stapel. Mijn meiden zijn gek op taart, en deze week was er een goede gelegenheid om deze overheerlijke karamel zeezout chocoladetaart voor ze te maken. Ik paste het recept iets aan, en nu is hij nóg lekkerder!
Wanneer Ada voor de tweede avond op rij begint te mopperen en op die een negatieven sfeer in de huiskamer schept, besluit ik dat negeren in dit geval niet de oplossing is. Dit was mopperen waar meer achter zat en dus had ik aandacht voor een dame bij wie even niks goed, en alles stom was.
Nee, rouw is niet raar. Rouwen ook niet. Rouw is wel een raar íets, vind ik. Mijn rouw begon niet pas toen mijn moeder er niet meer was, mijn rouw begon als anticiperende rouw en werd rouw toen mijn moeder er niet meer was. Ik had geen flauw idee hoeveel soorten pijn en verdriet er bij rouw komen kijken. Het is niet simpelweg verdrietig zijn, het is veel meer dan dat.
Nog niet eerder schreef ik iets dat zo persoonlijk was als dit verhaal. Warme en persoonsgerichte zorg is niet altijd vanzelfsprekend, zelfs niet wanneer iemand stervende is. Terwijl mijn moeder aan het sterven was moest ik de moeilijke beslissing nemen om uit mijn rol van dochter, en in de rol van verzorgende te stappen om dan zelf maar die warme zorg te bieden.