Het is herfst. Ik ben 42 jaar en pak mijn fiets, het is weer tijd om naar mijn werk te gaan. Vochtig en koud is het buiten, piepkleine druppeltjes hechten zich in mijn haar en voorzien mijn bril van een wazig laagje vochtigheid. Terwijl ik mijn fiets uit de schuur rijd valt mijn oog op mijn grootste angst. Boven de struiken, in een web dat net als mijn haar allemaal kleine druppeltjes draagt, zit een akelig bruin beest met een hele dikke kont met daarop een wit kruis. Jawel, een kruisspin.
Het is herfst en ik ben een jaar of 9. Ik word wakker en het liefst kruip ik nog even onder mijn deken weg. Straks moet ik weer naar school, en ik weet dat me weer een dag vol pesterijen te wachten staat. Daar heb ik helemaal geen zin in, het maakt me verdrietig. Ik begrijp er namelijk niks van dat mijn klasgenoten altijd zo gemeen doen. Wat is er mis met mij dat ik het verdien om zo behandeld te worden? Helaas is van blijven liggen geen sprake, mijn mam blijft net zo vaak bij me komen om te zeggen dat het tijd is om op te staan tot ik dat uiteindelijk ook gewoon maar doe. Wassen, haren kammen, kleren aan en hup naar beneden om een broodje te eten. De tijd tikt voorbij en bij iedere minuut die voorbij gaat voel ik meer en meer zenuwen. Wéér een dag treiterijen, wéér een dag buitengesloten en uitgelachen worden. Ik hoop iedere dag weer dat vandaag beter zal zijn, maar iedere nieuwe dag mondt steevast uit in een teleurstelling.
En dan komt het moment dat ik toch mijn jas aan moet trekken en naar school moet gaan. Ik probeer te treuzelen, maar mijn mam zorgt er altijd voor dat ik netjes optijd de deur uit ga zodat ik niet te laat kom. Slenterend en met bonkend hart loop ik de straat uit, in de hoop dat de pesters me niet al aan het einde van de straat staan op te wachten. Zo heb ik ieder geval nog een paar minuutjes uitstel van wat ongetwijfeld komen gaat. Als ik mijn straat uitloop en links met de bocht mee ga, zie ik ze al staan: de aanstichters van de ellende die ik dagelijks voor mijn kiezen krijg. Ik zie ze smiespelen, mijn kant op kijken, wijzen en lachen. Wat er gaat komen vandaag kan dus bij voorbaat al niet veel goeds zijn.