Ik werk met kwetsbare ouderen. De afgelopen dagen leerde ik dat kwetsbaarheid meer is dan meer risico lopen om besmet te worden met een bepaald virus. Het is niet alleen ziek worden en door de ziekte overlijden of bijvoorbeeld een ontvelling oplopen omdat je huid door ouderdom veel kwetsbaarder is. Kwetsbaarheid kan in het werk dat ik doe heel veel betekenen.

Kwetsbaarheid kan ook betekenen dat je valt en iets breekt. Iets breekt en door de complicaties die hierdoor ontstaan komt te overlijden. 

Annie was een dame die met wat ondersteuning van mijn collega´s en mij nog behoorlijk zelfstandig was. Ze kon nog lekker lopen met behulp van een rollator, zat met enkele dames van de afdeling aan tafel voor de maaltijden en in de avond zat zij onder het genot van een advocaatje en een chippie te genieten van André Rieu. Annie was Annie. Een gezellige pittige dame die je heel duidelijk kon vertellen hoe zij bepaalde dingen gedaan wilde hebben wanneer zij ondersteund werd bij de zorg.

En toen kwam onze Annie ten val. Brak daarbij een heup waardoor ze alleen nog maar in bed kon liggen en uiteindelijk zou overlijden. Het ene moment wilde ze opstaan, want ze wilde echt wel even naar “het kleinste kamertje” en wist niet meer dat ze gevallen was. Het andere moment wist ze weer wat er was gebeurd. Op die momenten werd ze boos op zichzelf, boos dat ze was gaan staan, gaan lopen en was gevallen. Het was hartverscheurend om te zien hoe ze besefte wat er was gebeurd en hoe dit kon eindigen. Het was namelijk 2 van haar familieleden ook overkomen…

Afgelopen weekend heb ik samen met een collega Annie nog mogen helpen, helpen was in dit geval ervoor zorgen dat ze comfortabel was en geen pijn had. Het waren 2 rare diensten. Ik diende 2 avonden om de zoveel tijd morfine toe om de pijn te onderdrukken. Dat was bijzonder en spannend en ik kon me niet zo goed voorstellen dat ik die handelingen echt aan het uitvoeren was. Aan de andere kant was het ook wel verdrietig omdat ik wist dat ik deze handelingen niet zomaar uit voerde.

Vorig jaar keek ik nog mee met collega’s die deze handelingen uitvoerden en het voelde toen voor mij alsof we bezig waren om iemand te helpen met overlijden, al wist ik natuurlijk ook toen wel dat dat niet was wat we aan het doen waren. Nu ik zelf deze pijnstiller toe mocht dienen kwam er ook wel een iets van rust over me heen. Ik was mevrouw namelijk niet aan het helpen om te overlijden, ik mocht zorgen dat mevrouw geen pijn had tijdens de laatste fase van haar leven. Dat was eigenlijk wel heel mooi en bijzonder.

Ik kon er met mijn verstand niet bij wat er hier nu gebeurde. Dood ga je als je heel oud bent, of als je ongeneeslijk ziek bent. Je gaat niet dood door een val waarbij je iets breekt. Het was echt even chaos in mijn hoofd. Het is zo oneerlijk, er klopt helemaal niks van! Maar helaas, ook dit is dus kwetsbaarheid. Soms valt iemand, breekt iets, treden er complicaties op en komt iemand te overlijden.

De twee avonddiensten waarbij ik nog voor mevrouw heb mogen zorgen hebben een hele, héle diepe indruk op me gemaakt. Het was op meerdere fronten leerzaam. Maandag ben ik echt even heel verdrietig geweest. Te verdrietig, vond ik zelf. Ik vond het niet professioneel van mezelf, want huilen mag maar niet te hard, was mijn mening. En ik zat dus even behoorlijk met mezelf in de knoop. Gelukkig heb ik lieve mensen om me heen, zowel privé als op school en op de werkvloer. Na een paar goede gesprekken denk ik er anders over. Lieve Annie, ik zal u missen!