“Als je die zo ziet eten is het ook geen wonder” Zomaar een uitspraak die gedaan kan zijn bij het zien van iemand die wat gewicht betreft niet voldoet aan de norm die door de maatschappij gesteld lijkt te zijn. Het lijkt wel al minder dan een jaar of 20 geleden, maar nog steeds is slank de norm. Eventuele rolletjes moet je bedekken, daar mag je een ander niet mee “lastig vallen” Ik schaam me om het toe te moeten geven, maar ook ik doe het soms, bodyshamen. Ook ik kan soms op een niet echt chique manier praten over mensen die niet voldoen aan het schoonheidsideaal. Ik probeer dit niet te doen, maar soms laat ik me toch meeslepen en ik vind het best lastig om het te negeren. Alsof ik op het moment dat ik het negeer zonder woorden aangeef dat ik het niet eens ben met het belachelijk maken van mensen om hoe ze er uit zien. En het geven van mijn mening, een mening die afwijkt van de mensen met wie ik op dat moment ben, vind ik doodeng.

Ik denk dat hier een deel van het probleem zit. Ik ben er van overtuigd dat er meer mensen zijn die net als ik een andere mening hebben, maar deze gewoon niet durven te uiten. Uit angst om zelf afgewezen te worden of mikpunt van spot te worden. Terwijl ik dit schrijf besef ik me dat dit bij mij wel zo werkt, ik hou mijn mening voor me omdat ik niet wéér zelf de spreekwoordelijke pispaal wil zijn. Aan de ene kant logisch, aan de andere kant best egoistisch. Want door een ander te veroordelen maak ik een ander dat wat ik niet wil zijn. Een buitenbeentje. 

Het gekke is dat ik zelf ook geen slanke den met maatje 36 ben. Ik heb een groot deel van mijn leven overgewicht en het eetprobleem dat zich lang geleden ontwikkelde zal nooit helemaal verdwijnen. Uit ervaring weet ik dus hoe het is om je te beseffen dat mensen altijd een oordeel zullen hebben over een rolletje hier en een kwabbetje daar. En toch doe ik dat zelf ook. Het uitbannen van bodyshaming is in mijn ogen ingewikkelder dan het lijkt. Zeker in een tijd waarin onder het mom “vrijheid van meningsuiting” alles gezegd moet kunnen worden volgens sommigen. 

In mijn ogen brengt het vrij uiten van je mening grote verantwoordelijkheden met zich mee. Ja, je hebt het recht om te zeggen wat je wil. Maar dat je iets mag wil niet altijd zeggen dat je het ook moet doen. Besef je wat het uiten van jouw mening met een ander kan doen. Het feit dat jij zegt wat je denkt omdat dat nu eenmaal mag kan voor de persoon in kwestie heel kwetsend zijn. En waarom zou je altijd moeten willen zeggen wat je denkt? Soms is het verstandiger en eerlijker om gewoon even niks te zeggen, ondanks dat je het recht hebt om dat wel te doen. Ik ben voor vrijheid van meningsuiting, maar ik ben ook voor respect hebben voor een ander.