Deze week stonden er weer een aantal interessante lessen en workshops op het programma, te beginnen met “Rouw en verlies” op de maandag. Ik kan hier eigenlijk niet zoveel over vertellen omdat na het voorstellen van de dames de hele klas vond dat het een beetje teveel een bepaalde hoek in werd gedrukt. Dit hebben we ook besproken, daarna ging het wel beter, maar wat mij betreft was de toon wel een beetje gezet. Die toon was voor mij niet heel aantrekkelijk, en hoewel de dames erg aardig waren kon ik niet meer voorbij die eerste indruk kijken. Maar ach, niet alles kan altijd maar leuk zijn.
We zullen doorgaan
Inmiddels zit de derde week bootkamp er op, en het merendeel van de klas wil eigenlijk maar 1 ding. Zo snel mogelijk aan het werk op onze locaties. Met alles wat we tot nu toe gezien, geleerd en gedaan hebben we een flinterdun laagje aan kennis die we gedurende de 3 jaar BBL uit gaan breiden tot het moment dat we gediplomeerd IG-er zijn. We trappelen met z’n allen van ongeduld en kijken uit naar het moment dat we eindelijk ons vak écht mogen gaan leren. Nog 1 week bootkamp voor de boeg en dan gaan we los!
Maandag
Dinsdag
Dinsdag is, je raad het misschien al, een normale schooldag. Nederlands, Zorgkunde en Communicatie. Nog even een een op een gesprek met onze mentor en toen zat de ochtend er weer op. In de middag gaan we normaal gesproken naar onze locatie, maar vandaag hadden we een workshop mondzorg. Dit vond ik wel heel interessant, het belang van goede mondzorg werd hier nog duidelijker. Wist je bijvoorbeeld dat door slechte mondhygiëne het risico op longontsteking of hart en vaatziekten groter is dan wanneer je mond goed verzorgd is? Zeker bij ouderen, die doorgaans een lagere weerstand hebben, is goede mondzorg dus héél belangrijk. Blij dat we de kans kregen om deze workshop bij te wonen, deze was namelijk pas op het laatste moment ingepland.
Woensdag
Woensdaaaaaaag! Vandaag mochten we weer een dag meelopen op locatie, en dat is toch wat we allemaal het aller liefste willen. Net als vorige week reed ik ook vandaag mee met mijn collega en om kwart over zes werd ik weer opgehaald. Vroeg, erg vroeg, maar ik moet zeggen dat het me allemaal erg meevalt. Ik ben meer een ochtend- dan een avondmens, ik lag dinsdag om half negen weer in bed en na een uurtje lezen vertrok ik naar dromenland. Op die manier kom ik gewoon netjes aan mijn 8 uur slaap en daar heb ik genoeg aan.
Om kwart over zeven ging ik met mijn collega H. mee en liepen we “onze” zorgroute. We begonnen bij een hele lieve dame van bijna 90 die vandaag lekker gedoucht wilde worden. Deze mevrouw vertelde me dat ze zich zo schaamde “dat ze zo geworden was” afhankelijk van anderen omdat ze zelf niet zo veel meer kan. Ze vertelde nog wat dingen waardoor ik de indruk kreeg dat ze niet echt een hele hoge dunk van zichzelf heeft, ik heb een tijdje wat met haar gepraat en uiteindelijk zat ze giechelend in haar stoel. Wat een lieve mevrouw is ze, en wat vond ik het bijzonder om te zien dat ook ouderen heel onzeker kunnen zijn. Maar vooral, wat heerlijk om haar na ons gesprek te hebben horen giechelen!
Na mevrouw gingen we naar een bewoner van wie het stoma verschoond mocht worden. Eerlijk, ik vond dit lastig om te zien en ik kon niet voorkomen dat mijn maag zich samentrok. Uit alle macht hoopte ik dat de bewoner dit niet had gezien, het laatste dat ik wil is iemand een rotgevoel gevel met mijn reactie. Al besefte ik me ook wel dat mijn reactie er niet een was waar ik iets aan kon doen. Dit besprak ik later op de gang met mijn collega, en zij stelde me gerust dat de meeste verzorgenden hier uiteindelijk aan wennen en mee om kunnen gaan. Een andere collega met wie ik dit in de middag besprak gaf me nog wat tips wat je in zulke gevallen kan doen. Ze stelde me nog wat verder gerust dat het niet erg is wanneer je dingen moeilijk vind. In de middag hadden we tijd om aan onze praktijkopdrachten te werken. Het is even zoeken naar hoe je dat nou allemaal doet, maar inmiddels denk ik dat dat allemaal wel gaat lukken. Leuk ook om te doen trouwens! Om half vier reden we moe maar zeer voldaan weer naar huis.
Donderdag
Donderdag wás me toch weer een leuke en leerzame dag! De hele dag ging over ergonomisch werken en dan met name het tillen. Eerst een kleine anderhalf uur wat theorie en daarna gingen we aan de slag. Maar goed ook, want niet iedereen vind het even makkelijk om al die tijd netjes te luisteren naar wat er allemaal verteld werd, de aandacht leek bij sommigen wat te verslappen. Moet kunnen, maar we komen uiteindelijk om dingen te leren die we op de werkvloer in de praktijk kunnen brengen. En dat is precies wat we gingen doen.
De klas werd in 2 groepen verdeeld, de ene helft ging aan de slag met “Bea” en de andere helft met de actieve tillift, na een tijdje wisselden we dit om zodat iedereen die dat wilde aan de beurt kwam om te ervaren hoe het is om geholpen te worden bij zo iets eenvoudigs als opstaan. Toen ik klaar zat om met de actieve tillift tot staan gebracht te worden vond ik het een heel naar idee dat iemand anders er nu voor moest zorgen dat ik ging staan om overgebracht te worden naar een andere zitplek. Niet zelf kunnen bepalen hoe en wanneer je iets doet, ik vind het heftig hoor! En voor mij was het alleen maar om te oefenen, om te ervaren hoe het voelt als je hierbij geholpen wordt. Ik kan me heel goed voorstellen dat wanneer je hier dag in dag uit bij geholpen moet worden, dit iets doet met jou als mens.
Ik had graag een filmpje gedeeld over de actieve tillift, maar ik vind het niet zo netjes om mijn collega en de docent zomaar op mijn pagina te zetten. Maar als je wilt weten hoe zoiets nou werkt kun je natuurlijk even op deze link klikken.
Na de lunch gingen we met wat hulpmiddelen steunkousen aan en uit trekken bij elkaar. Heel handig, die hulpmiddelen, fijn om te weten dat dit er is! De laatste anderhalf uur gingen we aan de slag met de passieve tillift en de Easyslide glijmat. Die passieve tillift vond ik helemaal een gewaarwording. Moet je je voorstellen dat je niét meer op eigen kracht uit bed kan komen en in een stoel gaan zitten, maar dat dit met behulp van een hulpmiddel dat ons toch wel aan een hijskraan deed denken, moet gebeuren. Voor bewoners moet het toch heel heftig zijn om zo afhankelijk te zijn.
Ik heb tijdens mijn twee stagedagen bewoners in bed zich op hun zij gedraaid zien worden tijdens de ADL, geen glijmat voorbij zien komen dus ik wist niet van het bestaan. Toen ik zag hoe dit werkt heb ik me voorgenomen om dit de komende week zeker even te vragen of op onze locatie ook die matten aanwezig zijn, die maken het allemaal toch wat makkelijk om de bewoner te helpen en ook voor de bewoner is het minder belastend. Zoals gezegd, het was een hele leerzame dag. Confronterend ook, maar ook leuk, want wat hebben we weer gelachen met z’n allen!
Vrijdag
En toen was het al weer vrijdag, huiswerkdag! Kindlief heeft volgende maand een heel zwaar examen en zou bij me komen zitten. Uiteindelijk koos mevrouw er toch voor om lekker uit te slapen. Had ik ook wel gewild, maar mijn lichaam begint blijkbaar te wennen aan het vroeg opstaan dus was ik om kwart voor acht al wakker.
Lekker op tijd dus begonnen aan mijn huiswerk, een flink deel van de tijd Nederlands gemaakt en verder stonden er zorgkunde en communicatie op het programma. Leren en oefeningen maken, tsja, ik kan er eigenlijk niet zoveel bijzonders over vertellen. Eigenlijk zou ik vandaag ook aan mijn praktijkopdrachten gaan werken, even het een en ander voorbereiden, maar ik besloot vanmiddag even lekker te gaan ontspannen.
Samen met mijn dochter ben ik lekker naar het winkelcentrum gegaan en heb wat nieuwe kleding gekocht. Nieuwe sneakers besteld bij Zalando en ik ben weer helemaal het dametje. Dat betekent alleen wel dat het werk dat ik vandaag niet gedaan heb naar morgen verschuift. Ik kan het ook niet doen, maar ik ga mezelf dan over 4 weken tegenkomen want dan is de deadline en moet ik mijn onderzoeken en praktijkopdrachten inleveren. Dat ga ik mezelf maar even niet aandoen, dus morgen wederom…. aan de slag!
Uitspreken dat je tegen genocide bent maakt je geen antisemiet. Tégen de uitroeiing van het Palestijnse volk maakt je geen Jodenhater. Een menswaardig bestaan willen voor de Palestijnen maakt niet dat je wil dat Joden uitgeroeid worden. Joden, Israëliers, Palestijnen, ze verdienen allemaal een veilig en menswaardig bestaan.
Soms denken we dat we afscheid moeten nemen van een zorgvrager. Dan gaat iemand ineens heel hard achteruit en bereiden we ons voor op wat er mogelijk komen gaat. En soms hebben we van die mensen die achteruit gaan en ons dan toch weten te verbazen door nog even bij ons te blijven. Zo woont bij ons mevrouw Joustra, zij is met heel veel respect écht een ouwe taaie.
Er zit een monster onder mijn bed. Je denkt zeker dat ik niet helemaal lekker in mijn bovenkamer ben he? Dat ik een snuifie teveel gehad heb, of een stuk in mijn kraag. Maar ik ben zo nuchter als een babybadje en mijn psycholoog heeft me laten gaan. Ik ben bij mijn volle verstand. Er. Zit. Een. Monster. Onder. Mijn. Bed. Ik zeg het je.
Dagelijks schrijven, het valt niet altijd mee. Ik probeer het wel maar ik heb niet altijd inspiratie. Maar daar heb ik een oplossing voor, namelijk schrijf prompts. Een zeer beknopte opdracht waar ik dan mee aan de slag mag. Vandaag was de opdracht om een afbeelding te beschrijven aan de hand van mijn zintuigen. Loop je met me mee?
Op een doodgewone vrijdagmiddag tegen etenstijd komt er bij Ada een herinnering op die aan de ene kant mooi is, maar aan de andere kant ook heel naar. In een oogwenk zie ik Ada veranderen in een jong meisje dat tijdens de tweede wereldoorlog zoveel leed heeft moeten doorstaan, om haar na ons gesprek weer terug te zien komen in het hier en nu, met een glimlach op haar gezicht.
Zorgen voor iemand die komt te overlijden terwijl je eigen moeder net twee maanden geleden overleden is, het is geen gemakkelijke opgave. Ik had flashbacks naar de laatste momenten van mijn moedertje en moest steeds denken aan de slechte zorg die zij heeft gekregen. Toch lukte het me om die nare ervaring om te zetten in iets positiefs, mam zou trots op me zijn.
Lientje leerde Lotje lopen langs de Lange Lindenlaan. Maar toen Lotje niet wou lopen liet Lientje Lotje staan. Naar het waarom konden we lange tijd alleen maar raden. Ik zocht Lientje en Lotje op en bezocht samen met deze twee jonge dames de Lange Lindenlaan die zij eens samen op en neer liepen en kwam achter de reden waarom Lotje niet wilde lopen.
Saskia en Serge zongen al eens dat het de kleine dingen zijn die het doen. En ze hebben groot gelijk. Tijdens mijn laatste avonddienst beleefde ik weer een paar hartverwarmende momenten die ik graag met jullie deel. Kleine dingetjes die aan je voorbij gaan als je er niet bij stil staat dat kleine dingen soms heel veel kunnen betekenen.
Ik maakte deze taart al eens eerder, maar zoals met zoveel recepten verdween deze ook steeds meer naar onder op de stapel. Mijn meiden zijn gek op taart, en deze week was er een goede gelegenheid om deze overheerlijke karamel zeezout chocoladetaart voor ze te maken. Ik paste het recept iets aan, en nu is hij nóg lekkerder!
Wanneer Ada voor de tweede avond op rij begint te mopperen en op die een negatieven sfeer in de huiskamer schept, besluit ik dat negeren in dit geval niet de oplossing is. Dit was mopperen waar meer achter zat en dus had ik aandacht voor een dame bij wie even niks goed, en alles stom was.
Nee, rouw is niet raar. Rouwen ook niet. Rouw is wel een raar íets, vind ik. Mijn rouw begon niet pas toen mijn moeder er niet meer was, mijn rouw begon als anticiperende rouw en werd rouw toen mijn moeder er niet meer was. Ik had geen flauw idee hoeveel soorten pijn en verdriet er bij rouw komen kijken. Het is niet simpelweg verdrietig zijn, het is veel meer dan dat.
Nog niet eerder schreef ik iets dat zo persoonlijk was als dit verhaal. Warme en persoonsgerichte zorg is niet altijd vanzelfsprekend, zelfs niet wanneer iemand stervende is. Terwijl mijn moeder aan het sterven was moest ik de moeilijke beslissing nemen om uit mijn rol van dochter, en in de rol van verzorgende te stappen om dan zelf maar die warme zorg te bieden.