Het is 22 januari. Ik kijk naar buiten en zie dat het wederom een grauwe, natte dag is. Koning Winter is in geen velden of wegen te bekennen. Sterker nog, de lente lijkt zich al voorzichtig aan te kondigen, de eerste krokussen heb ik hun kopjes al weer boven het gras uit zien steken. En hoewel ik een hekel heb aan de winter, is het zelfs voor mij een slecht teken dat de lente al stiekem om een hoekje komt gluren. De gemiddelde temperatuur is te hoog.

Van dit weer wordt ik al niet heel vrolijk, maar eerlijk gezegd maakt het me ook wel een beetje boos. Boos om het feit dat we geen winters meer hebben onze eigen stomme rotschuld is en men er nog steeds niks aan wil doen.  En voordat je denkt dat ik niet meer in staat ben om de mooie dingen van het leven te zien, dat is absoluut niet zo. Ik hou van het leven, er is zoveel moois om me heen waar ik van geniet. Maar tegelijk, en dat mag gewoon benoemd worden, maak ik me boos om hoe de aarde er aan toe door ons eigen toedoen. 

Ik maak me boos om het feit dat er nog steeds geen echte actie ondernomen wordt om iets te doen aan de opwarming van de aarde. Ik maak me boos om overheden die afspraken maken en vieren dat het hen gelukt is om die afspraken te maken en er vervolgens geen ene fuck, excuse my language, mee doen. 

Ik maak me boos om het feit dat mensen die zich uitspreken tegen klimaatvandalen in het gunstigste geval worden afgeschilderd als hersenloze klimaatfanaten die je mag vertellen dat ze hun mond moeten houden. Ik maak me boos dat er mensen zijn die menen te kunnen zeggen dat je beter kan kijken naar wat er wel goed gaat en je mond maar moet houden over wat er allemaal mis gaat. 

Ik maak me boos om mensen die wijzen met het vingertje en zeggen dat "ze eerst maar eens" en vervolgens zelf helemaal níks ondernemen. Of liever maar afwachten tot het allemaal voorbij gaat en beter wordt. Het gáát niet voorbij en het wordt niet beter. We zullen zelf in actie moeten komen om overheden en grote bedrijven te dwingen tot actie.

Ik maak me boos om het feit dat er afgelopen week een klimaatactivist nadat hij zijn kind naar school had gebracht, in zijn eigen straat en ten overstaande van al zijn buurtgenoten, is opgepakt door de politie en niet naar een plaatselijk bureau werd gebracht maar helemaal naar Den Haag. Men vond dat het oproepen tot een vreedzame demonstratie opruiing was. Men vond dat het blokkeren van een snelweg te gevaarlijk is. Daar werd een aantal maanden geleden, toen boze mannen met grote voertuigen en dito monden snelwegen blokkeerden, spookreden op die zelfde snelwegen en zelfs vernielingen toebrachten aan die snelwegen anders over gedacht.

Ik maak me boos dat er met twee maten wordt gemeten. Het is blijkbaar geoorloofd om de aarde onleefbaar te maken. Geld en macht zijn belangrijker dan een leefbare aarde. Met een grote mond en een grote zak geld kan je alles doen wat je maar wil. Wat niet geoorloofd is, is opkomen voor het klimaat en een betere wereld. Klimaatactivisten moeten monddood gemaakt worden, klimaatactivisten moeten worden opgeborgen. Gelukkig wordt de groep die denkt aan de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen steeds groter. 

En ondanks de boosheid die ik hierboven beschrijf ben ik een gelukkig mens. Ik ben dankbaar voor het feit dat de wereld voor mij nog leefbaar is. Ik ben dankbaar voor de natuur waar ik nog van mag genieten. Ik ben dankbaar dat ik nog genoeg eten en drinken heb, dankbaar dat het mij lukt om zo duurzaam mogelijk te leven. Dankbaar dat mijn huis nog niet onder water staat en dat ik kan gaan en staan waar ik wil. En dat is wat ik iedere generatie die na mij komt ook van harte gun.