Gisteren tijdens de jaarvergadering bij Rabobank kondigde deze bank aan dat zij nee zegt tegen een leefbare aarde en een mooie toekomst voor generaties die na mij komen. Na AKZO Nobel, VOPAK, ING, Ahold, Unilever, BP en RWE vind ook Rabobank het niet nodig om de CO2 uitstoot in 2030 met 45% te verminderen ten opzichte van 2019.  Geheel in de lijn der verwachtingen vind ook Rabobank geld belangrijker dan een mooie toekomst voor onze kinderen en kleinkinderen.

Verbazen doet het me inmiddels niet meer, grote bedrijven en overheden doen er alles aan om de consument te laten geloven dat het niet anders kan. Dat we niet zonder fossiele brandstoffen kunnen en dat we veel geld en spullen nodig hebben om gelukkig te zijn. Vliegmaatschappijen doen hun best om reizigers er van te overtuigen dat hun vliegreis groen is,  maar het verbranden van fossiele brandstoffen is op geen enkele manier groen te noemen. De overheid op haar beurt probeert ons te laten geloven dat ze echt heel hard hun best doen om klimaatverandering binnen de perken te houden, wat pertinente onzin is.

Rabobank bijvoorbeeld, claimt een hoop aan verduurzaming te doen, maar 81% van hun investeringen gaat nog steeds naar de fossiele industrie. 

Steeds als ik denk dat, nu het zo duidelijk is dat klimaatverandering niet ver van ons bed is maar al in alle hevigheid invloed op ons bestaan uitoefent, onze overheid haar plicht om haar bevolking te beschermen wel na zal komen en bedrijven nu wel in moéten zien dat het anders moet, brokkelt mijn hoop op een goede afloop weer verder af. 

Want onze overheid doet helemaal niks. Sterker nog, onze overheid doet gewoon mee aan het criminaliseren, beschimpen en intimideren van mensen zie zich inzetten voor een leefbare wereld. Jonge activisten worden thuis opgezocht door politie met het vriendelijk doch dringende verzoek toch maar niet naar een demonstratie te gaan omdat dat strafbaar zou zijn, maar dat is het dus niet. 

Activisten worden thuis opgepakt als de eerste de beste crimineel met als reden dat het oproepen tot demonstreren opruiing is. Activisten krijgen gebiedsverboden voor langere tijd. De plek waar gedemonstreerd gaat worden wordt afgezet zodat aanmoedigend publiek maar niet kan zien wat er gebeurt. Demonstranten worden, met een buiten temperatuur van een graad of 6, van straat af gespoten door uit Duitsland ingevlogen waterkanonnen, die men liever waterwerpers noemt omdat dat tóch wat minder erg klinkt. Iedereen heeft het recht om te demonstreren maar er wordt keihard gewerkt om mensen te ontmoedigen om dit te doen. Men kan het oneens zijn met klimaatdemonstranten, gelukkig zijn er wetten en regels waar de rechten van demonstranten in staan.

Amnesty International legt hier heel duidelijk uit hoe het zit met het recht op demonstreren en hoe dat recht in ons ontwikkelde land onder druk staat.

Terwijl mensen in het mondiale zuiden de klappen opvangen, die hebben het nu al het zwaarst te verduren met watersnoden door extreme regenval, doden door extreme hitte en droogte, maakt men zich hier boos wanneer klimaatactivisten nog maar een keer proberen duidelijk te maken hoe fout het aan het gaan is maar dat we door nú iets te doen kunnen voorkomen dat de aarde straks écht onleefbaar is.

Soms voel ik me verslagen en ben ik bang dat het allemaal geen nut heeft. Dan wil ik het bijltje erbij neergooien en soms heb ik zelfs de neiging om me dan tóch maar de mond te laten snoeren en niet meer te zeggen wat ik vind van hoe de aarde en haar bewoners door onze overheid, andere overheden en grote bedrijven gesloopt wordt. Maar ik kan het niet, door stil te zijn en mijn leven te leven alsof er niks aan de hand is, stem ik voor mijn gevoel in met het beleid dat het vernietigen van de aarde voor geldelijk gewin en genot goed is. Ik kan en wil niet stoppen met schrijven over klimaatverandering en wat dat met me doet. Schrijven is voor mij een uitlaatklep omdat ik me op die manier beter kan uiten dan mondeling. Daarbij is er bij mijn geschreven stukken een keuze om het wel of niet te lezen, wanneer ik met iemand het gesprek over dit onderwerp aan ga is het voor degene die het aan hoort minder makkelijk om te zeggen "ik hoef het niet te horen" Vandaar dus mijn keuze om te schrijven en dit te delen, aan de lezer de keuze om het te lezen of om door te scrollen.

Het maakt me boos en verdrietig dat het ogenschijnlijk makkelijker is om mensen die uitspreken dat het anders moet omdat al het aardse leven er anders uiteindelijk allemaal gewoon aan gaat te bekritiseren en te criminaliseren, dan om uit te spreken dat overheden en grote bedrijven verkeerd bezig zijn. Ik wil hiermee niet zeggen dat iedereen dan maar de straat op moet, maar hou alsjeblieft op met mensen die dit wél willen doen in een kwaad daglicht te stellen en hen de mond te snoeren. Vergeet in vredesnaam dat de rechten die wij nú hebben er ook met de nodige overlast gekomen zijn, neem deze rechten niet voor lief. Klimaatverandering, aangezwengeld door overheden en bedrijven, zijn het probleem, niet de activisten die de aarde leefbaar willen houden.

Goed, ik begon dit stuk met de Rabobank die de aarde nog wat verder wil slopen en uiteindelijk werd het een klaagzang. Laat ik dit artikel dan in ieder geval afsluiten met iets positiefs! Er zijn namelijk banken die wel een leefbare aarde willen. ASN is een bank die jouw en mijn geld niet in vervuilende bedrijven stopt en die mensenrechten belangrijk vind. In 2020 stapte ik over naar deze bank, overweeg jij ook de overstap? Lees dan gerust dit artikel eens!